अ-अनुदिनी…

आज अकस्मात गारंबीची बी पहावयास मिळाली. हिला गायरी असेही म्हणतात.  ह्याची जी वेल असते ती साधीसुधी नसते तर महावेल असते.  शास्त्रीय भाषेत Liana म्हणतात त्या प्रकारची प्रचंड वेल, जी साधारण जंगलात उंच वृक्षांवर चढलेली आढळते.  ह्याची शेंगही काही फूट लांब असते.  अजून ही वेल प्रत्यक्ष पहायचे भाग्य मला लाभलेले नाही.   शास्त्रीय नाव Entanda rheedii किंवा Entanda Puesartha. एप्रिल २०२२चा अपडेट :  मी वर लिहिलेय कि हा वेल मला  अजून पाहायला मिळाला नाहीय.  तेव्हा  पाहिला नव्हता पण आता पाहिलेला आहे.   आंबोलीत कायमच्या  मुक्कामाला आल्यावर आंबोली घाटातून  सावंतवाडी फेऱ्या वाढल्या.  अशाच एका फेरीत मला एका १० मजली झाडावर  काहीतरी  टांगलेले  दिसले.   इतक्या उंचीवर दिसतेय  म्हणजे कुठल्यातरी  मोठ्या पक्ष्याने  घरट्यासाठी म्हणून मोठे फडके  नेऊन तिथे टाकले असणार असे मला  वाटले.  पण तरी खात्री करण्यासाठी म्हणून  पुढच्या वेळेस दुर्बीण   घेऊन गेले व बघते तर  ते  फडके नव्हते तर एक  मोठी काळी  शेंग झाडावर लटकलेली दिसली.  शेंग  पाहिल्यावर  ती गारंबीची शेंग याची खात्री  पटली. गारंबीचा महावेल   त्या झाडावर च

आज मला आनंदी आनंद गडे असे झालेय. लेक व मी दोघींनी आनंद साजरा करूनही तो अजून भरपूर उरलाय. तो आता सर्वत्र वाटतेय. घरचा सगळा कचरा घरच्या कुंड्यांमध्येच जिरवायची सवय. त्यामुळे माझ्याकडे कायम पपई, सीताफळ, आंबा वगैरे मंडळी रुजून येतात. त्यात पपई व सीताफळ तर भरपूर, आज बिया टाकल्या की आठवड्यात रोप हजर. माझ्याकडे आता फारसे ऊन नसल्याने मी ही रोपे अगदी लहान असतानाच काढून टाकते, तरी काही चुकार रोपे तशीच राहतात. ही सगळी जनता स्वतःहून उगवलेली असल्यामुळे कुंडीमालक वेगळे झाड असते आणि हे पोट भाडेकरू. असेच कण्हेरीच्या कुंडीत एक सिताफळाचे रोप राहून गेले. कण्हेरीच्या पसाऱ्यात मला ते आधी दिसले नाही, फूटभर वाढल्यावर दिसायला लागले आणि इतके वाढलेले काढायला जीव झाला नाही. मग ते तसेच राहिले. किती वर्षे झाली देव जाणे. चार पाच वर्षे नक्की झाली असतील. मी त्याला कितीदा छाटलेही असेन. झाड साधारण तीन फूट उंच व चारपाच फांद्या असे रूप आहे. कण्हेरीसोबत राहतेय. गेल्या वर्षी सीताफळाला फुले लागली होती पण ती सगळी बारकुंडी नर फुले होती. त्यांना सिताफळे लागणार नव्हती. यंदा मार्च- एप्रिलपासून मांसल पाकळ्यांची मोठी फुले यायला ला