अ-अनुदिनी…

पिजी वुडहाऊसच्या या कथेचा मला जमला तसा अनुवाद. तुम्हाला आवडेल अशी आशा करते ******** तो तरुण क्लबहाऊस स्मोकिंगरुममध्ये आला आणि त्याने हातातली बॅग जमिनीवर फेकून दिली. खुर्चीत कोसळत त्याने बेल वाजवली. "वेटर........!" "सर?" बॅगेकडे तिरस्काराने पाहात तो म्हणाला, "हे क्लब्स लगेच माझ्या नजरेसमोरून दूर कर. तुला घेऊन टाक, तुला नको असतील तर कोणा कॅडीला दे!" खोलीच्या दुस-या कोप-यातून, पाइपातून उठणा-या धुराआडून आद्य सभासद त्याच्याकडे गंभीर नजरेने पाहात होता. त्याच्या त्या नजरेवरूनच त्याने अवघे आयुष्य गोल्फला समर्पित केले आहे हे कळत होते. "तू गोल्फ सोडतोयस?", त्याने विचारले. तो तरुण असे का करतोय याची त्याला कल्पना होती.   अख्खी दुपार त्याने गच्चीमधून त्या तरुणाचा खेळ पाहात घालवली होती. पहिला होल घ्यायला सात फटके घालवल्यानंतर पुढचा होल काबीज करण्याच्या प्रयत्नात त्याने ब-याच चेंडूंना तलावात जलसमाधी दिली होती. "हो,' तरुण जवळजवळ ओरडलाच, "कायमचा सोडतोय, गेला उडत! काय फालतू खेळ आहे हा? आचरटपणाचा कळस अगदी!! वेळेचा अपव्यय नुस

बालपणीचा काळ सुखाचा.. माझ्या बालपणातलाच काय आजवरच्या एकुण आयुष्यातला सुखाचा काळ कोणता असा प्रश्न कोणी विचारला तर उत्तर लगेच येईल, सावंतवाडीतील वास्तव्याचा. (अर्थात मला असले प्रश्न विचारतंय कोण म्हणा....) माझा जन्म नगरचा. मी साताठ महिन्याची असताना आईबाबा आंबोलीला परतले. आणि मग मी तीन वर्षांची असताना आईबाबा सावंतवाडीला राहायला आले. तोपर्यंत कुटुंबात एका भावाची भर पडली होती. आधी सालईवाड्यात होतो राहायला. तिथे आमचे स्वतंत्र एकमजली घर होते. इतर घरे एकमेकांना जोडलेली होती. तळमजल्यावर बाबा हार्मोनियम पेट्या बनवायचे, तिथेच छोटे स्वयंपाकघर होते आणि वरच्या मजल्यावर झोपायची खोली. दोघांना जोडणारा एक जिना. एकदा त्या वरच्या खोलीतुन खाली येताना पहिल्याच पायरीवर माझा पाय घसरला आणि मी पाय-या मोजत थेट खाली. महिनाभर हात प्लास्टरमध्ये होता. त्या काळात मी जेवढे शक्य होते तेवढे लाड करवुन घेतले, धाकट्या भावाला शक्य तितके धपाटे मारुन घेतले. कारण त्या दरम्यान मला कोणीच ओरडत नव्हते. प्लास्टर निघाले त्या दिवशी मी खुप रडले. कारण मी परत सामान्य मुलगी झाले होते. घरासमोर मोठे सगळ्यांना सामायिक अ